Όπου υπάρχει θέληση, ζήλος, αγάπη και ομόνοια γίνονται θαύματα.
Οι πρόγονοί μας με εθελοντική προσωπική εργασία έκτισαν σχολεία, εκκλησίες, νερόμυλους, αλώνια. Άνοιξαν δρόμους και αυλάκια και ανέβασαν το πολιτιστικό επίπεδο των μικρών τους κοινωνιών.
Με σεβασμό υποκλινόμαστε στη μνήμη τους και εμπνεόμαστε από την αγάπη τους για τον φτωχό αλλά όμορφο τόπο τους.
Στο Δημοτικό Σχολείο Αργυρού Πηγαδίου υπηρέτησα για 3 περίπου χρόνια. Από το Νοέμβριο του 1962 ως τον Ιούνιο του 1965.
Νοιώθω χαρά μεγάλη γιατί το σχολείο αυτό στο οποίο υπηρέτησαν και τόσοι άλλοι άξιοι δάσκαλοι και μόρφωσαν γενιές αργυροπηγαδιτόπουλων δεν θα αφεθεί να καταρρεύσει, αλλά θα συνεχίσει να λειτουργεί ως ένα κέντρο που θα αναδεικνύει τον τρόπο οργάνωσης των μικρών κοινωνιών των ορεινών χωριών μας και όπου θα υπηρετείται ο Πολιτισμός και η Παιδεία!
Εύχομαι να λειτουργήσει αυτό το κέντρο χωρίς προβλήματα και να είναι ένας φωτεινός φάρος για τη μελέτη του παρελθόντος.
